De afgelopen week mocht ik een paar dagen in Marrakesh verblijven, een fascinerende stad met een enorme botsing van culturen. De oude en nieuwe medina, een groter contrast kun je je bijna niet voorstellen en dat op 1 kilometer van elkaar.

Ons hotel was gelegen in de oude medina, kleine straatjes en steegjes, met heel veel fietsers en brommertjes en scooters en daar waar mogelijk auto’s.

Toen wij op een ochtend begonnen aan een wandeling werden wij er door een vriendelijke man op gewezen zo veel mogelijk rechts te lopen i.v.m met het drukke verkeer.

Hij wenste ons een goede dag en gaf tevens het advies om naar de laatste dag van de jaarmarkt van de Berbers te gaan; een unieke gelegenheid! Hij vertelde ons met handgebaren hoe wij daar konden komen en verdwijnt vervolgens uit het zicht.

Wij hadden andere plannen, wij wilden naar de Koranschool en vervolgden onze weg. Ongeveer 500 meter verder, worden wij door dezelfde man op een van de knetterende brommertjes ingehaald. Vlak voor ons stopt hij en wil een huis ingaan. “Hé wat leuk, jullie lopen de goede kant op. Succes vandaag!” zei hij. Het toeval wil dat juist op dat moment een andere man passeert die een bekende is van “onze” Marokkaan. “Hé wat een toeval” zegt hij, “deze man moet toevallig dezelfde kant op, hij werkt daar, lopen jullie maar met hem mee!” Wij raken in een alleraardigste conversatie met de wandelaar in een mengeling van Engels en Frans. De wandeling gaat verder en verder…Totdat we bij de leerlooierijen aankomen.

Daar worden we overgedragen aan een gids, die ons meteen twee takjes munt geeft i.v.m. met de enorme stank op de werkplaats.

We zien daar mensen onder verschrikkelijke werkomstandigheden bezig met de huiden van koeien en schapen. Na een rondleiding is het de bedoeling dat je naar een leerwinkel gaat om daar flink in te kopen. En er wordt een flink bedrag gevraagd voor de rondleiding.

We zijn er als nietsvermoedende toerist natuurlijk geweldig ingetuind. Hadden wij ons goed voorbereid, dan hadden we dit kunnen voorkomen. Maar wat mij fascineert, is dat deze mensen elkaar allemaal kennen. Dat het netwerk van mensen die mensen kennen die vervolgens weer mensen kennen om toeristen te brengen naar een plaats waar zij er ook wat geld aan kunnen verdienen.  En dat zonder email, zonder smartphone, zonder LinkedIn. Elkaar kennen, elkaar vertrouwen, elkaar de bal toespelen dat is de charme van het netwerk.